Moja proza: Nie ujdziesz mi – odcinek kolejny

             Burmistrz Knotowski odczekał, aż zamkną się drzwi za wychodzącym Misiem, a gdy to już nastąpiło, zerwał się z fotela i zaczął przemierzać gabinet w tę i z powrotem szybkimi krokami. W pewnym momencie, gdy już wypompował z siebie podniecenie, czy może najzwyczajniej w świecie opadł z sił, zatrzymał się przy oknie i popatrzył przed siebie. Rynek był pusty, ponury i w strugach deszczu rozmazywał się w jedną szarą masę, w której z trudem dawało się rozpoznać kształty poszczególnych drzew, kamienic, czy wyodrębnić wstęgę okalającej go ulicy. 

            Zrobiło mu się ciepło, więc uchylił okno i odetchnął kilkakrotnie głęboko, rozkoszując się świeżym powiewem. Ale deszcz gnany wiatrem zaczął wlewać się do środka, toteż czym prędzej zamknął je. Nim usiadł za swoim biurkiem, otworzył drzwi gabinetu.

– Poproszę kawę, pani Basiu, jeśli można.

– Już, panie burmistrzu, za chwilę – odpowiedział z głębi sekretariatu dźwięczny głosik.

Na biurku leżała rozpieczętowana paczka Cameli. Zapalił, zaciągnął się głęboko i rozparł w swoim fotelu. Rozmyślał, patrząc jak chmurki dymu unoszą się powoli, kłębią, wirują i w końcu – nie zdecydowawszy się na żadną z form – rozpływają w powietrzu. Nagle ożywił się, zrobił ruch jakby chciał podnieść się z fotela, lecz po chwili namysłu opadł z powrotem. Walczył z sobą dobre pół minuty, paląc chciwie. Wreszcie machnął ręką, rozpogodził się i poderwał energicznie na równe nogi. Otworzył barek, nalał sobie do szklanki Wyborowej, wypił jednym haustem. Już miał zakręcić butelkę, ale zawahał się.

– Aaa tam – mruknął i nalał sobie jeszcze raz.

Siadając za biurkiem, sięgnął jednocześnie po nowego papierosa i słuchawkę telefonu.

– Tu Knotowski – usiadł wygodniej, uzyskawszy połączenie. – Chciałem mówić z naczelnym…

– Nie ma? A z kim rozmawiam?

– Aaa, to pan, panie redaktorze, nie poznałem…

– Nie ten numer? – zajrzał do notesu. – Tak, faktycznie, ma pan rację. Ale to nie szkodzi. Skoro go nie ma…

– I nie będzie dzisiaj? Ale pan jest, na szczęście…

– Niee, nic się nie stało, a właściwie… Stało się. Mam coś dla was, coś interesującego. Mówię panu…

– Niee, nie chodzi o ten gwałt…

– Nie, o tę staruchę też nie. Mówię panu: rewelacja, bomba. Czegoś takiego jeszcze nie mieliście…

– Nie, nie ma potrzeby. Sprawa sama do was przyjdzie. Prosto do ręki…

– Zwyczajnie. Zjawi się u was główny bohater całego zdarzenia. Taki śmieszny facet, nazywa się Alfred Miś…

– No właśnie. A mnie chodzi o to, żeby ten materiał ukazał się jak najszybciej…

– O to mi chodzi. Będę zobowiązany, jak nie wiem co…

– To fajnie. I jeszcze jedno, panie redaktorze: o tym, że to ode mnie, to tylko pan i ja, wie pan…

– Nie no, jasne, nie ulega wątpliwości. Chodzi mi o to, żeby przy okazji dołożyć komuś…

– Nie, nie… Delikatnie, nie za ostro. Ale żeby było wiadomo, o co chodzi…

– W tym już zdaję się na pana…

– Tak…

– Nie no, o szczegółach pogadamy później, jak już pan będzie wiedział wszystko…

– Jasne. Zadzwonię później. Do której pan pracuje?

– W porządku, to będę…

– …to będę dzwonił o siedemnastej…

– Acha, świetnie. To czekam…

– Tak, tak, oczywiście, czekam...

Drzwi gabinetu otworzyły się bezgłośnie – weszła sekretarka z tacą w ręku. Dymiła na niej filiżanka, rozsiewając wokół aromat kawy i stała cukiernica. Sekretarka była elegancka, szczupła, lat około trzydziestu, ładna, o krótkich blond włosach przylegających do kształtnej czaszki. Drobnymi krokami gejszy zbliżyła się do biurka. Twarz miała obojętną, tak jakby poza nią nikogo więcej nie było w tym pomieszczeniu. Stawiając tacę na biurku, stanęła obok Knotowskiego. Tak blisko, że ocierała się biodrem o jego ramię. Uśmiechnął się z zadowoleniem i gdy tylko miała wolne ręce, objął ją w pasie i posadził sobie na kolanach. Sprawiała wrażenie zaskoczonej zupełnie, nieco zalęknionej. Otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale Knotowski nie pozwolił słowu wydostać się na zewnątrz – przejął je swoimi wargami. Poddała się, ale tylko na chwilę. Zaraz odepchnęła go delikatnie od siebie.

– Przetak już jest. Pytał o ciebie i może tu wejść w każdej chwili – powiedziała cicho, z naganą w głosie, ale uśmiechając się lekko.

Nie protestował. Zapalił papierosa i z zadowoleniem patrzył, jak drobnymi krokami odpływa kierunku drzwi.

C.D.N.